نمیدونم اینو قبلا گفتم یا نه ولی خانم زمانی اینحدیثرو فرمودن که بچه کوچیک داشتن. کار سنگین خونه و بچه کوچیک و تنهایی و بی شوهری.اون وقت تا صبح بیدار میمونن برای نماز شب. حتما هم که نمازشون اول وقت بوده.
قبلاهر وقت کم و کسری تو نمازم پیش میومد میگفتم خدا همینو از من پرمشغله بچه دار قبول میکنه. تا این که به این زاویه ازاین حدیث بالا دقتم جلب شد.
الان چند وقته چالش پیاده کردن این مطلب رو دارم. وسط بچه داری و مشغله باید نمازم اول وقت و با کیفیت باشه.باید باشه ولی خیلی سخته و مسیر سنگلاخ و پای من پرآبله.
یه سری هم یه تنش شدید داشتم. برام اضطراب زیادی داشت. از اون موقع فکرم به هم ریخته. همش عدم تمرکز و وسواس فکری دارم. برای همین هم نیازم به همچین سبک عبادتی زیادتر شده و هم برام سخت تر. وسط نماز یا هر ذکری یهو با یه آدم ذهنی بحثم میشه. البته تاکید میکنم که عامل تنش من شوهرم نبوده و اون آدم ذهنی هم شوهرم نیست.
دارم استغفار میگم و ذکر لا اله الا الله. ولی گاهی همینم یادم میره. بتونم روزی نیم ساعتم فکرم رو کنترل کنم،خیلی خوبه ولی گاهی فکرم و بدنم خسته ست و چیزی که خسته باشه نمیشه کنترل کرد.
چالش بزرگیه برام. باید درونم رو پاکسازی کنم
درباره این سایت